کد مطلب:193903 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:251
آثار ذکر
یكی از آثار ذكر دائم، انقطاع و انفصال روح انسان از دنیا است. انسان ها به دنیا تعلق خاطر دارند، اما اگر همیشه به یاد خدا و قیامت باشند، به این درك می رسند كه نعمت های این دنیا دائم و ماندنی نیست و این دنیا امتحانی بیش نیست. در قرآن آمده
[ صفحه 72]
است: «یومئذ یتفرقون [1] ؛ آن روز [مردم] پراكنده می شوند» روز قیامت بین پدر و فرزند، برادر و برادر جدایی می افتد و هیچ كس به فكر دیگری نیست.
جمله «لا اله الا الله» به طرق و اشكال گوناگون معنا شده و در روایات هم معنای یكسانی از آن نیامده است، چرا كه این كلمه دارای ابعاد مختلف معنایی است. خود لفظ «اله» نیز معنای متعددی دارد و به معنای معبود، پناه، و امید آمده است. خداوند پناهگاه همگان، تنها ملجا و پناهگاه، و اساس تمام علت ها است. اما انسان ها از این معنا غفلت می كنند. مرحوم شیخ عبدالزهرا كعبی شبی در مورد كلمه لا اله الا الله سخن می گفت. می فرمود: «آدم با زبان می گوید لا اله الا الله، اما به هنگام گرفتاری، به سراغ همه می رود مگر خدا. آدم مقروض وقتی می خواهد قرضش را ادا كند، از همه كمك می خواهد مگر خدای متعال. چنین كسی مؤمن است و به خداوند ایمان دارد، اما هنگامی كه به او می گویند: آیا در خانه ی خدا هم رفتی یا نه، می گوید: یادم نبود. چرا به یاد خدا نبوده است؟ از یاد بردن خدا نه تنها بهانه و حجت مناسبی نیست بلكه دست كم شخص را سزاوار عتاب می سازد. شخصی از دوستش گله كرد كه فلانی، چرا سراغی از ما نمی گیری؟ گفت: یادم نبود. گفت: اگر این را بر زبان نمی آوردی بهتر بود؛ چرا كه معلوم می شود من در دل تو جایی ندارم، و الا یادت نمی رفت.
حتی آنهایی كه دائم الذكرند گاهی اوقات زبانشان ذكر می گوید، اما دل جای دیگری سیر می كند، و از صد ذكر كه می گوید، نود و نه تای آن با دلی مشغول گفته می شود.
نقل شده كه عالمی مشكلی داشت كه برای حل آن به امیرمؤمنان علی علیه السلام متوسل شد. چهل روز به حرم آن حضرت رفت و متوسل شد، اما حاجتش برآورده نشد، روز چهلم در حرم نشسته بود كه ناگاه شخصی از عامه مردم آمد و از حضرت امیر علیه السلام حاجتی خواست، فورا حاجتش برآورده شد. آن عالم ناراحت شد، اما گله نكرد و به خانه رفت. شب امیرمؤمنان را در خواب [2] دید. حضرت از او پرسیدند: چه
[ صفحه 73]
می خواهی؟ گفت یا امیرمؤمنان، چهل روز است كه در پی حاجتی به حرم شما می آیم. حضرت فرمود: من از بین این چهل روز، فقط امروز تو را دیدم. از خواب بیدار شد و فهمید حضور قلب نداشته است.
[ صفحه 72]
است: «یومئذ یتفرقون [1] ؛ آن روز [مردم] پراكنده می شوند» روز قیامت بین پدر و فرزند، برادر و برادر جدایی می افتد و هیچ كس به فكر دیگری نیست.
جمله «لا اله الا الله» به طرق و اشكال گوناگون معنا شده و در روایات هم معنای یكسانی از آن نیامده است، چرا كه این كلمه دارای ابعاد مختلف معنایی است. خود لفظ «اله» نیز معنای متعددی دارد و به معنای معبود، پناه، و امید آمده است. خداوند پناهگاه همگان، تنها ملجا و پناهگاه، و اساس تمام علت ها است. اما انسان ها از این معنا غفلت می كنند. مرحوم شیخ عبدالزهرا كعبی شبی در مورد كلمه لا اله الا الله سخن می گفت. می فرمود: «آدم با زبان می گوید لا اله الا الله، اما به هنگام گرفتاری، به سراغ همه می رود مگر خدا. آدم مقروض وقتی می خواهد قرضش را ادا كند، از همه كمك می خواهد مگر خدای متعال. چنین كسی مؤمن است و به خداوند ایمان دارد، اما هنگامی كه به او می گویند: آیا در خانه ی خدا هم رفتی یا نه، می گوید: یادم نبود. چرا به یاد خدا نبوده است؟ از یاد بردن خدا نه تنها بهانه و حجت مناسبی نیست بلكه دست كم شخص را سزاوار عتاب می سازد. شخصی از دوستش گله كرد كه فلانی، چرا سراغی از ما نمی گیری؟ گفت: یادم نبود. گفت: اگر این را بر زبان نمی آوردی بهتر بود؛ چرا كه معلوم می شود من در دل تو جایی ندارم، و الا یادت نمی رفت.
حتی آنهایی كه دائم الذكرند گاهی اوقات زبانشان ذكر می گوید، اما دل جای دیگری سیر می كند، و از صد ذكر كه می گوید، نود و نه تای آن با دلی مشغول گفته می شود.
نقل شده كه عالمی مشكلی داشت كه برای حل آن به امیرمؤمنان علی علیه السلام متوسل شد. چهل روز به حرم آن حضرت رفت و متوسل شد، اما حاجتش برآورده نشد، روز چهلم در حرم نشسته بود كه ناگاه شخصی از عامه مردم آمد و از حضرت امیر علیه السلام حاجتی خواست، فورا حاجتش برآورده شد. آن عالم ناراحت شد، اما گله نكرد و به خانه رفت. شب امیرمؤمنان را در خواب [2] دید. حضرت از او پرسیدند: چه
[ صفحه 73]
می خواهی؟ گفت یا امیرمؤمنان، چهل روز است كه در پی حاجتی به حرم شما می آیم. حضرت فرمود: من از بین این چهل روز، فقط امروز تو را دیدم. از خواب بیدار شد و فهمید حضور قلب نداشته است.
[1] روم، آيه 14.
[2] خواب به خودي خود حجت نيست، اما در روايت آمده است كه اگر خواب منطبق با خارج باشد درست است، و در كل دو نوع خواب صحيح است: خوابي كه با خارج انطباق دارد و ديگري خوابي كه با ادله و روايات، موافق باشد. (شيرازي).